وبسایت سخت کوشان

به یاددوستان وهمکاران وبلاگ نویس قدیمی

یادایّام

عجب حوصله ای داشتیم ما ! می نشستیم پای کامپیوتر و کلی علاف میشدیم تا به اینترنت دایال آپ وصل شویم ! بعد می رفتیم توی وبلاگمان و نیم ساعت تِق تِق تایپ می کردیم و پست می گذاشتیم ؛

بعد هی تند تند کامنت هایمان را چک می کردیم ببینیم فلانی کامنت می گذارد ؟ یعنی چه می گوید ؟

عالمی داشتیم برای خودمان … توی گوگل و بلاگفا می گشتیم وبلاگ خوب پیدا می کردیم ،بعد هی پست ها را بالا و پایین می کردیم و دل و روده ی آرشیو وپروفایل وبلاگ طرف را درمی آوردیم ، بعد خوشمان که می آمد با دوبار کامنت گذاشتن با طرف دوست می شدیم و لینک می زدیم . هر دفعه که می رفتیم به میز کارمان در قسمت مدیریت وبلاگ سر بزنیم ، روی مشاهده وبلاگ کلیک میکردیم تا از تم و عکس پروفایلومطالب و آهنگ و حباب ها و قلب های متحرک وبلاگمان ، خودمانحسابی حظ کنیم . بعد می آمدیم دانه دانه لینک ها را باز می کردیم ببینیم کدام رفیق نادیده مان پست جدید گذاشته ! وبلاگ که مثل فیسبوک و اینستاگرام home نداشت . ده بار باید وبلاگ طرف را باز می کردی پست های آخرش را می خواندی تا مطلب جدید بگذارد . یک هفته هم که یادت می رفت سر بزنی ده تا پست جدید طرف می

گذاشت و تا کامنت میگذاشتی میگفت کجا بودی بی معرفت؟! … یکجایی هم بود به اسم ادامه مطلب … باید رویش کلیک می کردیم کهادامه پست را بخوانیم …. غالبن پسرها “ادامه مطلب باز” بودند . خوششان می آمد هیجان و جذابیت کار رابالا ببرند . رمز هم می شد روی آن گذاشت . خیلی ماجراها بود . مثلن می شد حرف های در گوشی رانظرخصوصی کنیم مثل دایرکت خودمان توی اینستاگرام .بعضی ها که خوش ذوق تر بودند از وبلاگشان که می آمدی بیرون پیاممی آمد کجا ، بودی حالا … نرو! و از این قرتی بازی ها!!!

ما شعر و شاعر باز ها خراب تم های پیچک بودیم . ولمان می کردی داشتیم کد قالب پیچک کپی می کردیم که قالب وبلاگمان را عوض کنیم. عالمی بود برای خودش .

 من خودم بهترین رفیق امروزم و یار زندگی ام را از همان وبلاگ های بلاگفا دارم که دهه هشتادمان را پر کردند .آن روز ها اگر 55 تا دوست داشتیم که برایمان کامنت می گذاشتند، شوق داشتیم بنویسیم و برایشان تک و تعریف کنیم حالا اما کداممان بهلایک کمتر از k راضی می شویم و دلمان گرم می شود که هی با ذوقپست بگذاریم؟!

 خیلی با حوصله تر از امروز بودیم و چه قدر خوب بود که…. !